خبر یزد - پس از 33 سال از آن لحظه به‌یادماندنی در المپیک، درک ردموند همچنان قصد ندارد از دنیای ورزش کنار بکشد. او که در المپیک بارسلونا دچار پارگی همسترینگ پای راست شد و با کمک پدرش، جیم، مسیر مسابقه را ادامه داد، در تاریخ ورزش جاودانه شده است. تصاویر لحظه‌ای که با درد شدید، روی یک پا تلاش می‌کرد نیمه‌نهایی دوی 400 متر را به پایان برساند، در حالی که داوران می‌خواستند او را از پیست خارج کنند، تاکنون بیش از 100 میلیون بار در یوتیوب دیده شده است.
بااین‌حال، زندگی ردموند فراتر از آن اتفاق تاریخی است و هنوز هم حسرت می‌خورد که چرا نتوانست به فینال برسد. او که تنها شش ماه با شصت‌سالگی فاصله دارد، دو هدف مهم را دنبال می‌کند.
یکی از آرزوهای او این است که برای یک مبارزه نهایی در بوکس آماتور آماده شود و ترجیح می‌دهد حریفش کسی باشد که از نظر وزن و سطح مهارت با او برابر باشد؛ فرقی نمی‌کند 20 ساله باشد یا 50 ساله. هدف دیگرش حضور در تیم بسکتبال بالای 55 سال بریتانیا در مسابقات جهانی FIMBA در سوئیس است که در ماه ژوئن برگزار می‌شود. ردموند درباره انگیزه‌هایش گفته است:
چرا این کارها را می‌کنم؟ چون آدمی نیستم که یک جا بنشینم و بیکار باشم. از زمان المپیک بارسلونا، همیشه درگیر ورزش بوده‌ام و همچنان دوست دارم رقابت کنم. برایم هیجان‌انگیز است که دوباره پیراهن بریتانیا را بپوشم و در یک رقابت بین‌المللی شرکت کنم.
مدتی پیش یکی از اعضای کادر فنی تیم بسکتبال با من تماس گرفت و پرسید که آیا هنوز بازی می‌کنم و علاقه‌ای به صحبت در این مورد دارم یا نه. همین پیشنهاد را به چشم یک چالش جدید دیدم و وقتی در آگوست سال گذشته اعلام کردند که در تیم حضور دارم، بسیار خوشحال شدم. من آدمی نیستم که بگویم هرگز. همیشه ممکن است اتفاقی غیرمنتظره رخ دهد.
البته مسیر آماده‌سازی ردموند بدون مشکل نبود. در اولین اردوی تمرینی از ناحیه آشیل دچار آسیب شد و سپس همسترینگ پای چپش کش آمد؛ اما خوشبختانه این‌بار پای راستش که در المپیک آسیب دیده بود، مشکلی پیدا نکرد.
در این سن دیگر مثل 19 یا 29 سالگی نمی‌توانم بدون فکر به بدنم فشار بیاورم و باید خیلی حساب‌شده‌تر تمرین کنم. با افزایش سن، ورزش کردن نیاز به هوشمندی بیشتری دارد و من تازه دارم این را یاد می‌گیرم.
با اینکه زمانی یک ورزشکار المپیکی بودم، اما مثل هر فرد عادی وقتی بند کفشم را می‌بندم، ممکن است نفس‌نفس بزنم! من سوپرمن نیستم، اما همه چیز به طرز فکر بستگی دارد. من خودم را 60 ساله نمی‌بینم، رفتارم هم مثل یک فرد 60 ساله نیست و لباس‌هایم هم نشان‌دهنده این سن نیستند.
در واقع، همه‌چیز به ذهنیت تو بستگی دارد. اگر فکر کنی که چون به 60 سالگی رسیده‌ای، دیگر باید از همه‌چیز کناره بگیری، بدنت هم همین را باور خواهد کرد. برایم جالب است که وقتی در سخنرانی‌های انگیزشی سنم را می‌گویم، همه متعجب می‌شوند و می‌پرسند: “واقعاً 59 سالته؟!”. در دنیای امروز، 60 سالگی مثل 40 سالگیِ 45 سال پیش است.

من اینجا نیستم که فقط یک اسم باشم، بلکه می‌خواهم واقعاً برای تیم مفید باشم. امیدوارم بتوانم تجربه حضور در رقابت‌های بین‌المللی را، هرچند در رشته‌های دیگر، به تیم اضافه کنم. من بهترین شوت‌زن سه‌امتیازی نیستم و نمی‌توانم از هر نقطه زمین پرتاب‌های بی‌نقصی انجام دهم. مایکل جردن که نیستم! اما دلیلی ندارد همه این سختی‌ها، مصدومیت‌ها و تمرین‌های طاقت‌فرسا را فقط برای این تحمل کنم که صرفاً در تیم حضور داشته باشم. من آمده‌ام که واقعاً رقابت کنم.
+
آخرین اخبار ورزشی را در جامعه ورزشی آفتاب نو بخوانید.
مارمولک‌بازی ساسی؛ تهدیدی خاموش برای نسل جوان بحران سرقت در ایران: ناامیدی شهروندان از عملکرد قانون بحران سرقت در ایران: ناامیدی شهروندان از عملکرد قانون آخوند بلاگر؛ حراج دین برای لایک و کامنت بیشتر! نستله و معمای سرمایه‌گذاری خارجی؛ فرصت یا تهدید برای اقتصاد ملی؟