خبر یزد -

بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
تیم‌های پیمان تهران و استقلال تهران با 2 قهرمانی رکورددار مسابقات به شکل قدیمی آن بودند اما تاریخچه فوتسال ایران را که ورق می‌زنیم از آن زمان تاکنون این لیگ شاهد ظهور ستارگان، سقوط غول‌ها، انحلال تیم‌های قدیمی و تثبیت قدرت‌های نوظهور بوده است.

به هر حال با گذشت دو دهه از آغاز لیگ برتر فوتسال همچنان چالش‌هایی بنیادین در این لیگ دیده می‌شود. نبود تقویم منظم، مشکلات پخش تلویزیونی، عدم ثبات تیم‌ها، ضعف در زیرساخت‌های باشگاهی و کم‌توجهی اسپانسرها از جمله مشکلاتی است که باید برای حل آنها فکری اساسی شود. لیگ برتر فوتسال ایران امروز در آستانه بلوغ قرار دارد. بیش از 20 سال از آغاز این مسیر می‌گذرد؛ مسیری که با تمام نواقص و مشکلات، پایه‌گذار بخشی از افتخارات آسیایی و جهانی تیم ملی فوتسال بوده اما حالا وقت آن رسیده که ساختار لیگ، کمیته فوتسال، نگاه مدیران و رویکردها به فوتسال ایران از حالت موقت و مقطعی به چشم‌اندازی پایدار و حرفه‌ای تبدیل شود. 

اگر از اهالی فوتسال بپرسید هنوز هم دل‌شان برای تیم‌هایی که زمانی به‌عنوان قطب‌های اصلی شناخته می‌شدند و حالا یا منحل شده‌اند یا به دست فراموشی سپرده شده‌اند تنگ می‌شود. اما هنوز هم دلایل عامه‌پسندی برای انحلال، نابودی یا محو کردن این تیم‌های اسم و رسم‌دار ارائه نشده است. در این بین سه پرسش ساده مطرح می‌شود؛ پرسش1؛ چرا باشگاه‌ها به سادگی تیمداری را رها می‌کنند؟ پرسش2؛ آمدن و رفتن تیم‌ها برای کسی اهمیتی داشته؟! پرسش3؛ مدیری یا مسئولی پاسخگو یا بازخواست شده؟! چه کسی باید پاسخ دهد؟ مسئولیت انحلال این تیم‌ها متوجه چه کسانی است؟ وزارت ورزش؟ فدراسیون فوتبال؟ کمیته فوتسال؟ نهادهای شهری و شهرداری‌ها؟ یا مدیرانی که با پول عمومی تیم‌سازی کرده و بعد کنار کشیده‌اند؟ در بسیاری از موارد هیچ‌کس پاسخگو نیست. تیمی مثل ایرالکوی اراک که فصل گذشته در لیگ برتر حضور داشت، حالا به‌راحتی منحل می‌شود؛ آن‌هم به‌دلیل مشکلات ساختاری حقوقی! گویی دغدغه‌ای درباره بازیکنان، هواداران یا مربیانی که زندگی‌شان با این تیم گره خورده وجود ندارد. به این اسامی دقت کنید: استقلال تهران، پرسپولیس تهران، پاس تهران، پیمان تهران، فرید کرج ، شن‌سای ساوه، هسا اصفهان، تام ایران‌خودرو، ارم کیش قم، شهید منصوری قرچک، فولاد ماهان اصفهان، تاسیسات دریایی، دبیری تبریز، ایرالکوی اراک… نام 14 تیم در فهرست بالا آمده که هر کدام از این تیم‌ها داستان و تاریخ خود را با قلم مدیرانی که آمدند و رفتند، نوشته‌اند و از آنها فقط نامی در تاریخچه فوتسال ایران دیده می‌شود آن‌هم چنانچه خبرنگاری کنجکاو گزارشی درباره تاریخچه لیگ فوتسال بنویسد. در غیر این صورت این نام‌ها هر روز لابه‌لای هزاران خبر و اتفاق به سمت دره‌ی فراموشی یا گودال ذهن هدایت می‌شوند بدون اینکه برای کسی اهمیتی داشته باشد!

انحلال تیم‌ها با یک امضا در ساختار بی‌نظم ورزش ایران، انحلال یک تیم شاید ساده‌ترین تصمیم ممکن باشد. گاهی با یک نامه، گاهی با یک تغییر مدیریت یا بودجه، گاهی با «عدم تمایل مالک»، تیمی که نماد شور یک شهر بود به پایان راه می‌رسد. در نگاه اول شاید فقط یک تیم از جدول حذف شود. اما اگر کمی دقیق‌تر نگاه کنیم، چیزهایی بسیار عمیق‌تر نابود می‌شود. چه کسی به مدیران اجازه می‌دهد با یک امضای خشک و رسمی، تیمی را حذف کنند؟ مگر یک تیم فقط یک نام در تقویم بازی‌هاست؟ آیا هیچ نهادی برای حفظ این نمادها مسئول نیست؟ در کشورهای توسعه‌یافته، تیم‌های شهری چنان ریشه‌دار شده‌اند که گاه به اندازه شهرداری یا دانشگاه شهر اهمیت دارند. اما در ایران به‌دلیل ضعف ساختارهای نظارتی و نبود قوانین الزام‌آور هیچ‌کس در برابر انحلال تیم‌ها پاسخگو نیست. شوهای تبلیغاتی با جیب‌های خالی!
واقعیت این است که بسیاری از تیم‌های فوتسال ایران با نگاه تبلیغاتی یا سیاسی متولد می‌شوند، نه با برنامه‌ای برای توسعه پایدار. مدیرانی که با نیت تبلیغاتی یا روابط کوتاه‌مدت تیم تأسیس می‌کنند، به همان سرعتی که آمده‌اند، می‌روند. در نبود برنامه‌های پنج‌ساله، آکادمی‌های منسجم، حمایت‌های محلی و مدیریت حرفه‌ای، با کوچک‌ترین چالش مالی یا مدیریتی، تیم به بن‌بست می‌رسد. بدتر آن‌که هیچ احساس مسئولیتی هم نسبت به این شکست دیده نمی‌شود.

به تصمیم‌سازان ورزش ایران باید تذکر داد که فوتسال در ایران فقط یک رشته ورزشی نیست. برای بسیاری از شهرها تنها صدای امید و پویایی در میان انبوه سکوت‌هاست. انحلال بی‌صدا و بی‌پاسخ تیم‌ها تنها ورزش را قربانی نمی‌کند که ضربه‌ای به هویت، غرور و امید مردمی می‌زند که سال‌ها با تیم‌شان زندگی کرده‌اند.