بزرگنمايي:

خبر یزد - او همچنین روایتی از نشست و گفت‌وگو با دست‌اندرکاران برگزاری جشنواره «کوچه» در اسفندماه 1403 بیان کرد؛ جشنواره‌ای که کوچه‌ها را به روایتگر خاطرات و شادی و امید بدل کرده است .
پس از پایان جلسه، برای انجام آزمایشی به بیمارستان پارس رفتم. متصدی بخش، مردی خوش‌برخورد از خرم‌آباد بود که با اشتیاق از قلعه فلک‌الافلاک می‌گفت؛ از زیبایی‌اش و از آرزوی مردم برای ثبت جهانی آن.
همکارش، که اتفاقا همشهری‌ام از اهواز بود ، هم‌زمان خاطراتی از نوروز و زیبایی‌های کارون امسال را به زبان می‌آورد. دو روایت از دو سوی ایران که در لحظه‌ای کوتاه، تصویر بزرگ‌تری از پیوندهای فرهنگی، زیبایی‌های طبیعی، و همبستگی ملی ترسیم می‌کردند.
همه اینها یادداشت «ایران تنها کشور نفت نیست» از دکتر اسلامی ندوشن را در ذهنم زنده کرد؛ نوشته‌ای که سال‌ها پیش خوانده بودم و در ذهنم رسوب کرده بود. او ایران را نه صرفاً به‌مثابه مرزی جغرافیایی، بلکه به‌مثابه فرهنگی انسانی، تاریخ‌ساز و تمدن‌آفرین تعریف می‌کرد. سال 1375، زمانی که برای تحصیل در رشته شیمی وارد دانشگاه شیراز شدم و در منزل خواهرم در چهارراه زند ساکن بودم (خواهر عزیزی که در سال 1392 از دنیای خاکی وداع گفت و اندوهی ابدی بر دل ما نهاد)، کتاب‌های دکتر ندوشن یکی از تسکین‌دهنده‌ترین همراهان دوران دوری از زادگاهم اهواز بودند. یکی از همین کتاب‌ها ا"یران را یاد نبریم " بود که بخشی از آن مقاله ایران تنها کشور نفت نیست که در سال 1338 منتشر گردیده بود ، درج شده بود .
دکتر ندوشن باور داشت که تعصب، پوششی است بر کمبودها؛ نوعی واکنش به احساس محرومیت. و چه واقعیت ژرفی است این سخن. تعصب، مانعی اساسی برای صلح، توسعه و همزیستی است. در دورانی که بیش از هر زمان دیگر، نیازمند ساختن پل‌های تفاهم هستیم، بازگشت به این آموزه‌ها، نه صرفاً از سر نوستالژی، بلکه برای ساختن فردا ضروری است.
لخ والسا، برنده نوبل صلح و رهبر جنبش همبستگی لهستان، گفته بود: «ما همه فرزندان تفاهم هستیم». و چه جمله‌ای متناسب با حال و روز ماست. او همچنین هشدار می‌دهد که «غیرقابل قبول است که جوانان را وادار کنند دروغین زندگی کنند»، و تأکید می‌کند که سرنوشت کشورها، در گرو صداقت، گفت‌وگو و پذیرش تنوع است.
واقعیت این است که روح صلح‌آفرین، انسان‌دوست، زیبا، متنوع، متکثر، معنوی و خلاق که در نوروز این ایین اسانی ایرانی متبلور است و در گوشه کنار اقلیم زیبای ایران دیده می شود آیینه‌ای است که در آن می‌توان بازتاب فرهنگ غنی، رواداری تمدنی، و امید به آینده را دید.
رویدادهای فرهنگی ، ملی و بین المللی در ایران سرمایه ایران بزرگ ما هستند؛ فرصتی هستند برای تجدید عهد با حقیقت، با زیبایی، با گفت‌وگو. فرصتی برای آشتی درونی با خود، با دیگری و با گذشته و آینده‌ای که به هم پیوسته‌اند. اگر ایران را تنها یک کشور نبینیم و آن را به‌عنوان یک ایده، یک فرهنگ زنده، یک جریان تمدنی پویا و انسانی ببینیم، شاید بتوانیم مسیر متفاوتی برای صلح و توسعه بگشاییم. بیا که نوبت صلح است و دوستی و عنایت که قرن ها پیش سعدی سروده است بر روح و جان اهالی ایران نشسته است . در روزگاری که جهان از تنش و گسست‌ها رنج می‌برد، ایران، با همه پیچیدگی‌ها و تنوع‌هایش، می‌تواند به الگویی برای هم‌زیستی و تفاهم بدل شود؛ اگر بتوانیم از تعصب عبور کنیم و به آن روح بزرگداشت تنوع، آن روح زیست‌پذیر، خلاق و انسانی که در تار و پود این سرزمین تنیده شده، بازگردیم