چاپ

خبر یزد - با وجود شرابط مناسب در برخی تیم‌های ورزشی توان‌یابان، اما وضعیت در سه رشته چندان مطلوب نیست و همین مسئله، عزم جدی مسئولان ذیربط در برطرف کردن مسائل مختلف را می‌طلبد. - اخبار ورزشی -
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، ورزش توان‌یابان به ویژه در حوزه قهرمانی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. درخشش ورزشکاران تیم‌های کشورمان در این حوزه، نه تنها افتخارآفرینی و ایجاد غرور ملی برای ایران را به دنبال دارد، بلکه باعث افزایش امید به زندگی و تاثیرات مثل در بین توان‌یابان می‌شود و همین مسئله، اهمیت توجه به این حوزه ورزش قهرمانی را دو چندان می‌کند.
در حوزه ورزش جانبازان، علاوه بر رویدادهایی که به طور معلول برای هر رشته در سطح آسیا و جهان برگزار می‌شود؛ دو رویداد اهمیت بسیار بیشتری دارد؛ بازی‌های پاراآسیایی و بازی‌های پارالمپیک. درخشش در این دو رویداد بزرگ می‌تواند به نوعی نشان دهنده پیشرفت ورزش توان‌یابان نیز باشد. بر همین اساس کشورهای مختلف تلاش فراوانی را در بازه‌های زمانی 2 و 4 ساله می‌کنند تا در آنها مدال‌های خوش‌رنگ‌تری بگیرند و سکوهای بیشتری را به خود اختصاص بدهند.
در جمع رشته‌های ورزشی توان‌یابان که در پاراآسیایی و پارالمپیک شرکت می‌کنند، تعدادی از رشته‌ها وضعیت تقریباً خوبی دارند و تیم‌ها و ورزشکاران با حضور در اردوهای مستمر، در حال پیشرفت و رسیدن به رشد هستند که از جمله آنها می‌توان به پاراوزنه‌برداری، پاراتیراندازی با کمان، پارا شنا و ... اشاره کرد. با این وجود 2، 3 رشته هستند که هنوز به شرایط باثبات و خوبی نرسیده‌اند و این مسئله می‌تواند زنگ خطر را برای آنها در آسیا رویدادهای قاره‌ای و البته از آن مهمتر، بازی‌های پاراآسیایی 2026 ناگویا به صدا دربیاورد.
یکی از این رشته‌ها بسکتبال با ویلچر است. پس از ناکامی تیم ملی در صعود به پارالمپیک 2024، فعالیت‌های این تیم تعطیل شد. در شرایطی هم که تیم ملی باید چند ماه دیگر در مسابقات قهرمانی آسیا-اقیانوسیه شرکت کند، هنوز خبری از برگزاری اردو نیست. نکته عجیب‌تر اینکه تیم ملی کادر فنی هم ندارد و خبری از هم از انتصاب آن نیست. به نظر می‌رسد تیمی که قرار است چند ماه دیگر در مسابقات قهرمانی آسیا به میدان برود، باید تکلیف کادر فنی‌اش هر چه زودتر مشخص شود تا بتواند با تشکیل سریع اردو، تیمی در شأن بسکتبال با ویلچر ایران به عنوان نایب قهرمان آسیا را روانه مسابقات کند.
در همین باره شنیده می‌شود انجمن بسکتبال با ویلچر رزومه گزینه‌های مدنظر برای سرمربیگری را گرفته و نفرات مدنظرش را به فدراسیون جانبازان نیز معرفی کرده است، اما این فدراسیون تصمیم نهایی را منوط به مشورت با کمیته پارالمپیک کرده است.
درخصوص بسکتبال با ویلچر باید به تیم جوانان نیز اشاره کرد. این تیم که سال قبل به مقام سوم آسیا رسید، در شرایطی قرار است آذر ماه در بازی‌های پاراآسیایی جوانان در امارات شرکت کند که خبری از انتخاب کادر فنی و برگزاری اردوها نیست و قطعاً این مسئله بر روی عملکرد تیم جوانان در این رویداد تاثیرگذار خواهد بود.
رشته دیگر والیبال نشسته است. پس از قهرمانی تیم ملی در پارالمپیک پاریس، مسئولان ذیربط تصمیم به ایجاد تیم «ب» کردند تا به قول خودشان جوانگرایی کنند. تیم «ب» قرار بود در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت کند، اما به دلیل عدم آمادگی مطلوب اعزام نشد و حالا باید خودش را برای حضور در بازی‌های پاراآسیایی 2026 ناگویا آماده کند.
طی روزهای اخیر صحبت‌های زیادی درباره تیم‌های ملی «الف» و همچنین «ب» انجام شد که بخشی از آنها، یک از هم‌گسیختگی را نمایان می‌کرد؛ از هم‌گسیختگی از این بابت که شرایط مبهم است و مشخص نیست چه آینده‌ای در انتظار این رشته است. تیم ملی «الف» قرار است در جام جهانی آمریکا و همچنین مسابقات قهرمانی جهان به میدان برود تا با کسب سهمیه پارالمپیک 2028 خیال خود را از این بابت راحت کند. از طرف دیگر تیم «ب» که از بازیکنانی بدون تجربه بین‌المللی تشکیل شده، بدون شرکت در یک رویداد بزرگ و صرفاً با چند دیدار تدارکاتی و تشکیل اردوها، قصد دارد آماده اعزام به ناگویا شود.
نکته مهم این است که این دو تیم از سرمربیانی جداگانه بهره می‌برند و به نظر می‌رسد هیچ هماهنگی میان آنها وجود ندارد. قاعده پیشرفت ایجاب می‌کند که سرمربی تیم «الف» به طور کامل بر تیم «ب» نیز نظارت کند تا در آینده از آنها در تیم ملی «الف» استفاده کند. این همان چیزی است که در تیم ملی والیبال وجود دارد. الان که تیم «ب» والیبال تشکیل شده، قرار است بازیکنانش زیر ذره‌بین پیاتزا باشند و او به از آنها در تیم ملی استفاده کند و اصول تاکتیکی مورد نظرش را در ذهن بازیکنان تیم «ب» پیاده کند.
به هر حال والیبال نشسته با داشتن 8 عنوان قهرمانی در پارالمپیک، رشته بسیار مهمی برای ورزش ایران محسوب می‌شود و مشخص شدن تکلیف آن، قطعاً شرایط خوبی را برای رویدادهای پیش‌رو به وجود می‌آورد.
رشته سوم نیز پاراتیراندازی است که ابته شرایط به نسبت بهتری نسبت به رشته دیگر دارد. اردوهای تیم ملی در این رشته تشکیل شده و ورزشکاران منتخب زیر نظر مربیان به تمرینات‌شان می‌پردازند. ایرادی که می‌توان به این تیم گرفت، نداشتن سرمربی است. پس از پایان قرارداد حسین امیری، فدراسیون جانبازان تلاش زیادی برای انتخاب یک سرمربی جدید کرد، اما موفق به این کار نشد. در نهایت مسئولان تصمیم گرفتند که کادر فنی بدون سرمربی و زیر نظر چند مربی تشکیل شود. اینکه یک تیم سرمربی نداشته باشد، چندان خوب به نظر نمی‌رسد. شاید مربیان بتوانند مواردی را به ورزشکاران آموزش بدهند، اما قطعاً باید یک سرمربی بالای سر کار باشد تا مشکلی به وجود نیاید.
به گزارش تسنیم، بسکتبال با ویلچر، والیبال نشسته و پاراتیراندازی سه رشته مدال‌آور در بازی‌های پاراآسیایی هستند و از بین آنها والیبال نشسته و پاراتیراندازی در پارالمپیک هم به مدال رسیده‌اند. همین موضوع مدال‌آوری، شرایط این دو رشته را حساس‌تر می‌کند و به نظر می‌رسد مسئولان فدراسیون جانبازان و همچنین کمیته پارالمپیک باید هر چه سریعتر تصمیمی برای این رشته‌ها بکشند تا کاروان کشورمان شرایط بهتری در رویدادهای بزرگ پیش‌ رو داشته باشد. ایده‌های خوبی در این دو نهاد ورزشی وجود دارد، اما فاصله حرف تا عمل زیاد است و این همان نکته‌ای است که مسئولان باید به آن توجه کنند.
انتهای پیام/