چاپ

خبر یزد - رشته کاراته، با وجود سرمایه انسانی فراوان و پیشینه‌ای درخشان در میادین بین‌المللی، در سال‌های اخیر نتوانسته به ثبات و تداوم در مسیر موفقیت‌های خود دست یابد. این نوسانات، که بارها صدای اعتراض کارشناسان و حتی وزیر ورزش را در پی داشته، نشان‌دهنده بحران‌هایی ساختاری در سطح حکمرانی این رشته است.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، سعید انالی، مربی تیم ملی کاراته و دکترای مدیریت ورزشی در یادداشتی نوشت: رشته کاراته، با وجود سرمایه انسانی فراوان و پیشینه‌ای درخشان در میادین بین‌المللی، در سال‌های اخیر نتوانسته به ثبات و تداوم در مسیر موفقیت‌های خود دست یابد.
این نوسانات، که بارها صدای اعتراض کارشناسان و حتی وزیر ورزش را در پی داشته، نشان‌دهنده بحران‌هایی ساختاری در سطح حکمرانی این رشته است؛ بحران‌هایی که نه‌تنها آینده کاراته، بلکه اعتبار آن را در سطح بین‌الملل تهدید می‌کند. مدل حکمرانی سبک‌محور ریشه این ناپایداری را باید در مدل حکمرانی سبک‌محور جست‌وجو کرد؛ مدلی که از دهه‌های گذشته در فدراسیون کاراته ایران نهادینه شده و امروز دیگر پاسخگوی پیچیدگی‌ها و نیازهای جدید ورزش قهرمانی نیست. در این مدل، منافع، تمرکز و تصمیم‌سازی‌ها عمدتاً در اختیار سبک‌ها است؛ نهادهایی که بیشتر جنبه اداری و هویتی دارند تا نقش اجرایی در توسعه واقعی رشته.
در مقابل، بسیاری از کشورهای پیشرو در توسعه کاراته، سال‌ها است که با عبور از مدل سبک‌محور، به سمت حکمرانی باشگاه‌محور حرکت کرده‌اند؛ مدلی که با تکیه بر اصول توسعه پایدار، تمرکز بر نهادهای محلی (باشگاه‌ها) و توزیع عادلانه منابع، بنیان‌گذار رشد منظم و سیستماتیک کاراته شده است.
باشگاه‌ها؛ «سلول بنیادی ورزش» برای مثال: در آلمان، بیش از 2500 باشگاه فعال در کاراته وجود دارد که شبکه‌ای منسجم از جذب، پرورش و ارتقا ورزشکاران را شکل داده‌اند. فدراسیون نه در رقابت با باشگاه‌ها، بلکه در هماهنگی با آن‌ها نقش ناظر و تسهیل‌گر دارد.
در فرانسه، فدراسیون سهم چشمگیری از منابع مالی خود را مستقیماً به باشگاه‌ها اختصاص می‌دهد. سیاست‌گذاران این کشور، باشگاه‌ها را «سلول بنیادی ورزش» می‌دانند؛ جایی که شخصیت قهرمانان ساخته می‌شود، نه صرفاً مدال‌آوران.
در ژاپن، کاراته در بستر باشگاه‌ها، مدارس، دانشگاه‌ها و نهادهای عمومی به‌گونه‌ای پیوسته و نهادی نهادینه شده است. باشگاه‌ها در این کشور نه یک نهاد محلی، بلکه بازوی اجرایی حکمرانی ورزشی‌اند.
تحول در کاراته اما در ایران، با وجود اینکه باشگاه‌ها مسئول اصلی جذب، آموزش، نگهداشت و رشد هنرجویان و ورزشکاران هستند، سهم آن‌ها از منافع رسمی و منابع اقتصادی فدراسیون تقریباً صفر است. سهم عمده‌ای از درآمدهای حاصل از صدور احکام، رویدادها و عضویت‌ها به سبک‌ها تعلق می‌گیرد؛ نهادهایی که معمولاً فعالیت عملی چندانی در فرآیند توسعه ندارند. این ساختار معیوب، نه‌تنها مانع انگیزش باشگاه‌ها شده، بلکه باعث کاهش کیفیت و استمرار در تربیت قهرمانان شده است.
در سوی دیگر، تیم ملی نیز از بحران مزمن فقدان پویایی مدیریتی و فنی رنج می‌برد. در دهه گذشته، سرمربی تیم ملی بزرگسالان مردان بدون تغییر مانده است؛ امری که در فضای ورزش حرفه‌ای، نشانه‌ای از رکود، عدم تحول و بی‌توجهی به نوآوری است. در حالی‌که ورزش جهانی به سرعت در حال بهره‌گیری از سیستم‌های داده‌محور، تکنولوژی‌های نوین، مربی‌گری تحلیلی و روان‌شناسی کاربردی است، ما همچنان با همان نگاه سنتی و روش‌های تکراری، به دنبال نتایجی متفاوت هستیم.
تحول در حکمرانی کاراته، نیازمند عبور از شخص‌محوری، سبک‌محوری و تصمیم‌گیری‌های غیر تحلیلی است. این تحول باید با بازتعریف نقش باشگاه‌ها، بازنگری در سیاست‌های مالی و تجدیدنظر در ترکیب و رویکرد کادرهای فنی آغاز شود. تحول با شعار رقم نمی‌خورد؛ نیازمند نقشه راه، جسارت و نهادسازی است.
انتخابات فدراسیون؛ آزمونی برای آینده انتخابات پیش‌روی فدراسیون کاراته، نه‌فقط یک رویداد انتخاباتی، بلکه آزمونی برای آینده است. آیا بدنه کاراته ایران این‌بار بر اساس طرح، برنامه و شایستگی مدیریتی رأی خواهد داد، یا همچنان اسیر چهره‌ها، سبک‌ها و معادلات سنتی خواهد ماند؟
اگر آینده کاراته ایران برای ما اهمیت دارد، باید باشگاه‌ها را نه حاشیه‌نشین، بلکه بازیگر اصلی صحنه بدانیم. مسیر افتخارآمیز کاراته ایران، از دل همین باشگاه‌های گمنامی می‌گذرد که بی‌ادعا، قلب تپنده این ورزش‌اند.
کد خبر 860322