بزرگنمايي:

خبر یزد - ایسنا / ستاره‌شناسان برای چندین دهه گمان می‌کردند که سیاره زهره زمانی می‌توانسته به طور قابل توجهی شبیه زمین بوده باشد و ممکن است بتواند مانند سیاره خودمان از حیات پشتیبانی کند، اما اکنون دانشمندان به هر کسی که امید دارد سیاره زهره روزی خانه حیات بیگانه بوده باشد می‌گویند: تسلیم شوید.
رای چندین دهه، ستاره شناسان گمان می‌کردند که نزدیک‌ترین همسایه ما ممکن است زمانی بسیار بیشتر از امروز شبیه زمین بوده باشد. در حالی که این سیاره اکنون یک سیاره جهنمی داغ است، ممکن است زمانی اقیانوس‌های خاص خود را داشته باشد و شاید حتی از حیات خود پشتیبانی کرده باشد.
به نقل از ایندیپندنت، اما تحقیقات جدید نشان می‌دهد که هرگز چنین اقیانوس‌هایی وجود نداشته و به همین دلیل این سیاره قابل سکونت نیست. در حالی که ما نمی‌توانیم به طور قطع بدانیم که آیا زهره می‌تواند از حیات پشتیبانی کند یا خیر، یافته‌های جدید نشان می‌دهد که همیشه محیطی سخت برای زندگی بوده است.
این نتایج بر اساس یافته‌هایی به دست آمده که از اطلاعاتی در مورد ترکیب شیمیایی جو زهره برای تلاش برای درک محتوای آب درون آن استفاده کرده که نشان می‌دهد آیا تا به حال این سیاره اقیانوس داشته است یا خیر. محققان به این نتیجه رسیدند که سیاره زهره در حال حاضر دارای یک فضای داخلی کاملا خشک است که با این ایده مطابقت دارد که زهره پس از دوران اولیه تاریخ خود، زمانی که سطح آن از سنگ‌های مذاب تشکیل شده بود، خشک شده است و پس از آن خشک مانده است.
آب به عنوان یک عنصر ضروری برای حیات در نظر گرفته می‌شود، بنابراین نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که زهره هرگز قابل سکونت نبوده است. در این یافته‌ها هیچ تاییدی برای فرضیه قبلی که زهره ممکن است دارای یک مخزن آب در زیر سطح خود باشد که بقایای یک اقیانوس گم شده است، وجود ندارد.
آتشفشان، با تزریق گازها به جو سیاره، سرنخ‌هایی در مورد فضای داخلی سیارات سنگی ارائه می‌دهد. همانطور که ماگما از یک لایه سیاره‌ای میانی به نام گوشته به سطح بالا می‌رود، گازهایی را از قسمت‌های عمیق‌تر داخلی آزاد می‌کند.
گازهای آتشفشانی روی زمین بیش از 60 درصد بخار آب هستند که گواه فضای داخلی غنی از آب است. محققان محاسبه کردند که گازهای فوران‌های زهره بیش از 6 درصد بخار آب نیستند که نشان‌دهنده فضای داخلی خشک آن است.
ترزا کنستانتینو (Tereza Constantinou)، دانشجوی دکترا در موسسه نجوم دانشگاه کمبریج می‌گوید: ما می‌گوییم که گذشته قابل سکونت با فضای داخلی کنونی زهره که سرشار از آب است و گذشته خشک با فضای داخلی کنونی زهره که خشک است باید ارتباط داشته باشد.
شیمی اتمسفر نشان می‌دهد که فوران‌های آتشفشانی در زهره، آب بسیار کمی را آزاد می‌کند، که به این معنی است که درون سیاره به همان اندازه خشک است. کنستانتینو افزود: این با این موضوع مطابقت دارد که زهره دارای یک سطح خشک برای طولانی مدت بوده و هرگز قابل سکونت نبوده است.
زهره دومین سیاره از خورشید و زمین سومین سیاره است.
کنستانتینو گفت: دو تاریخچه بسیار متفاوت از آب در زهره پیشنهاد شده است: یکی که در آن زهره برای میلیاردها سال آب و هوای معتدل داشت، با آب مایع سطحی، و دیگری که در آن زهره اولیه داغ هرگز قادر به متراکم کردن آب مایع سطحی نبوده است.
قطر زهره حدود 7500 مایل (12 هزار کیلومتر) فقط اندکی کوچکتر از 7900 مایل (12750 کیلومتر) زمین است.
زهره و زمین به دلیل شباهت‌هایشان در جرم، شعاع، چگالی و فاصله از خورشید، اغلب سیاره‌های خواهر خوانده می‌شوند. با این حال، مسیرهای تکاملی آنها به طور چشمگیری از هم جدا شد.
زهره اکنون شرایط سطحی دارد که در مقایسه با زمین بسیار شدید است، با فشار اتمسفر 90 برابر بیشتر، دمای سطحی که به حدود 465 درجه سانتیگراد (869 درجه فارنهایت) می‌رسد و جوی سمی با ابرهای اسید سولفوریک. کنستانتینو می‌گوید: این تضادهای آشکار بر چالش‌های منحصربه‌فرد درک زهره به عنوان چیزی فراتر از همتای زمین تأکید می‌کند.
به نظر می‌رسد داستان در مریخ، چهارمین سیاره از خورشید متفاوت بوده است.
ویژگی‌های سطحی مریخ نشان می‌دهد که میلیاردها سال پیش اقیانوسی از آب مایع داشته است. چنین ویژگی‌هایی در زهره شناسایی نشده است.
در حالی که زهره کمتر از مریخ مورد مطالعه قرار گرفته است، اکتشافات جدیدی برنامه‌ریزی شده است. ماموریت برنامه ریزی شده داوینچی ناسا، زهره را در طول دهه 2030 از ابرهایش تا سطح آن بررسی خواهد کرد. همچنین در طول دهه 2030، ماموریت مداری انویژن (EnVision) آژانس فضایی اروپا قرار است نقشه‌برداری راداری و مطالعات جوی از آن انجام دهد.