بزرگنمايي:

خبر یزد - خبرآنلاین /دانشمندان موفق به شناسایی یک سیاهچاله عظیم متعلق به کیهان اولیه شده‌اند که پس از بلعیدن بیش از حد اجرام اطراف خود، مدتی استراحت کرده و اصطلاحاً چرت می‌زند!
 این سیاهچاله دقیقاً مانند خرس‌ها که پس از خوردن یک ماهی بزرگ به خواب می‌روند، وقتی در جذب و بلعیدن اجرام زیاده‌روی کرد، مدتی در کهکشان میزبان خود به خواب می‌رود.
به نقل از دیجیاتو، تیمی بین‌المللی از منجمان با هدایت دانشمندان دانشگاه «کمبریج» از تلسکوپ فضایی جیمزوب برای شناسایی این سیاهچاله استفاده کرده‌اند. مطالعات نشان داده است این سیاهچاله فقط 800 سال پس از انفجار بزرگ (بیگ‌بنگ) در کیهان اولیه شکل گرفته است.

جرم این سیاهچاله حدود 400 میلیون برابر خورشید است؛ به همین دلیل یکی از پرجرم‌ترین سیاهچاله‌هایی که تاکنون تلسکوپ فضایی جیمز وب شناسایی کرده، به حساب می‌آید. این جرم آنقدر عظیم است که تقریباً 40 درصد جرم کل کهکشان میزبانش را تشکیل داده است. در مقام مقایسه، بهتر است بدانید بیشتر سیاهچاله‌های نواحی اطراف کهکشان راه شیری تقریباً 0.1 درصد از جرم کل کهکشان میزبان خود را تشکیل می‌دهند.
باوجود اندازه غول‌پیکر این سیاهچاله، گازی که برای رشد نیاز دارد، با سرعت بسیار کمی می‌بلعد (برافزایش می‌کند)؛ حدود 100 برابر کمتر از حد حداکثری که با محاسبات ریاضیاتی تعیین می‌شود. به همین سبب دانشمندان آن را سیاهچاله‌ای غیرفعال در نظر می‌گیرند.
چنین سیاهچاله عظیمی که متعلق به کیهان اولیه است، با این رفتار عجیب، مدل‌های موجود در توضیح چگونگی رشد سیاهچاله‌ها را به چالش می‌کشد. البته محققان می‌گویند محتمل‌ترین سناریو این است که سیاهچاله‌ها دوره‌های کوتاهی از رشد فوق‌العاده سریع را پشت سر بگذارند سپس مدتی به خواب بروند! محاسبات نشان داده این سیاهچاله‌های عظیم احتمالاً حدود 5 تا 10 میلیون سال اجرام اطراف را می‌بلعند و حدود 100 میلیون سال به خواب می‌روند.
وقتی چنین سیاهچاله‌هایی چرت‌ می‌زنند، درخشندگی آنها بسیار کمتر است و شناسایی‌شان دشوار می‌شود، حتی با تلسکوپ‌های بسیار حساسی مانند جیمز وب. همان‌طور که می‌دانید، ازآنجایی‌که حتی نور هم نمی‌تواند از سیاهچاله‌ها بگریزد، نمی‌توان این اجرام را مستقیم رصد کرد اما با درخشش یک دیسک برافزایشی چرخشی که نزدیک لبه‌های سیاهچاله شکل می‌گیرد، می‌توان این اجرام حیرت‌انگیز را شناسایی کرد. گاز موجود در دیسک برافزایشی‌به شدت داغ می‌شود و شروع به درخشش و تابش انرژی در محدوده فرابنفش می‌کند.
«Ignas Juodžbalis»، نویسنده اصلی این پژوهش از مؤسسه کیهان‌شناسی «کاولی» کمبریج، می‌گوید: «این سیاهچاله اکنون خوابیده است اما اندازه عظیم آن سبب می‌شود بتوان آن را تشخیص داد. وضعیت خاموش آن به ما امکان می‌دهد درباره جرم کهکشان میزبان نیز اطلاعاتی کسب کنیم.»
پروفسور «روبرتو مایولینو»، از مؤسسه کاولی کمبریج و یکی از نویسندگان این پژوهش، می‌گوید: «ممکن است سیاهچاله‌ها در بدو تولد عظیم باشند؛ عظیم متولد شوند. این قضیه ممکن است دلیل اینکه جیمز وب سیاهچاله‌های عظیم را در کیهان اولیه رصد کرده است، توضیح بدهد. این سیاهچاله‌ها احتمالاً دوره‌های طولانی از پرخوری را پشت سر می‌گذارند و به‌دنبال آن مدتی طولانی به خواب می‌رود.»
محققان کمبریج با همکاری گروهی از دانشمندان در ایتالیا، شبیه‌سازی‌های کامپیوتری متعددی انجام دادند تا دریابند این سیاهچاله که اکنون چرت می‌زند، چطور توانسته در کیهان اولیه به چنین جرم عظیمی دست یابد. آنها دریافتند سیاهچاله‌هایی با این ابعاد، احتمالاً حدود 5 تا 10 میلیون سال، اجرام اطراف را می‌بلعند و حدود 100 میلیون سال به خواب می‌روند.